To pamiętnik Jurka – tak mam na imię, mam 10 lat, zdałem do IV klasy i jestem jedynym synkiem moich rodziców. Takim z serduszka, a nie z brzuszka.Dzisiaj była w szkole niezła akcja. Pieniądze są fajne. Jeśli ktoś ma dużo pieniędzy może sobie wszystko kupić i jest bardzo lubiany. Ja chciałbym mieć wielu kolegów, ponieważ często jest tak, że na przerwie stoję zupełnie sam, a i na osiedlu nikt nie przychodzi po mnie zagrać w piłkę. Najbardziej zależy mi na przyjaźni z Kamilem, on jest silny, wszyscy go słuchają, a do tego jest najlepszy z WF-u.
Dzisiaj stałem z Kamilem w kolejce do sklepiku, kupowałem drożdżówkę, bo najbardziej uwielbiam słodkie rzeczy. No i Kamil miał bardzo dużo pieniędzy, takich srebrnych, chyba z kilka stów. Nie wiem dokładnie, bo nie liczyłem, ale Kamil kupował sobie sok marchwiowy i musiał pożyczyć ode mnie, bo mu trochę zabrakło. Ja miałem tylko jeden papierek, ale mimo że tak niewiele, pomogłem przyjacielowi.
Kamil zapytał mnie, czy chciałbym mieć tak dużo pieniędzy jak on. Mógłby to dla mnie zorganizować. Byłem zachwycony i szczęśliwy, od razu się zgodziłem.
Do końca lekcji w szkole już właściwie nie myślałem o niczym innym, jak tylko o interesie mojego życia. Gdy wróciłem do domu, przeszedłem do realizacji mojego planu i zacząłem szukać papierowych pieniędzy. W szufladzie rodziców znalazłem kopertę i naliczyłem, że było tam pięć banknotów i na każdym było napisane 100. Natychmiast schowałem całą kopertę do plecaka. Ale rodzice będą ze mnie dumni, gdy jutro znajdą 3 albo 4 razy więcej pieniędzy niż mieli. To się chyba nazywa robienie kokosów.
W nocy nie mogłem spać, cały czas sprawdzałem, czy koperta jest na miejscu, ponieważ często zdarza mi się, że różne moje przedmioty nie są tam, gdzie je pozostawiłem. A może po prostu nie zapamiętałem gdzie je położyłem?
Nareszcie nadszedł poranek. W szkole już przy drzwiach czekał na mnie Kamil. Zaszedł mi drogę, jakby chciał mnie objąć ramionami i zapytał czy mam hajs. Miałem, więc od razu wręczyłem mu kopertę. On się bardzo ucieszył, poklepał mnie po plecach i powiedział, że jestem super kolegą. Serce zadrżało mi ze szczęścia i dumy z samego siebie. Tak więc odkryłem drogę do sukcesu. Kamil zgodnie z obietnicą wyciągnął z kieszeni bluzy woreczek z monetami, było ich bardzo dużo. Z pewną niepewnością wyciągnąłem rękę po to, co moje. Kamil nieco się zawahał, ale wreszcie wręczył mi moją własność. Już po dzwonku poszedłem do toalety, naliczyłem 50 monet srebrnych o nominale 50, byłem bogaczem. Niestety tylko ja tak pomyślałem. Mój dobrodziej Kamil wraz ze swoimi przyjaciółmi uśmiechał się do mnie szeroko na długiej przerwie, lecz nie wiedzieć czemu, nie zaprosił mnie do ich kręgu. Najgorsze jednak dopiero miało się zdarzyć.
Po powrocie do domu postanowiłem niezwłocznie pochwalić się mamie. Pragnąłem, aby w końcu mogła być ze mnie dumna i nie martwiła się o moją przyszłość. Wiem, że na podstawie moich dokonań edukacyjnych, szczególnie w klasie IV, na razie nie miała powodu spać snem spokojnym. Coś nawet wspominała tacie o tym, że nie spocznie, dopóki nie będzie pewna, że sobie w życiu poradzę. I właśnie ten dzień nadszedł. Wypakowałem woreczek i położyłem kasę na kuchenny stół. Mama spojrzała z zaciekawieniem, nie przerywając krojenia boczku na żurek. Zdecydowanie lubię boczek. Opowiedziałem jej historię mojego prawdziwego biznesu. Mama porzuciła produkty na żurek i pobiegła do sypialni. Drżącym głosem zapytała o kopertę. Nie była ze mnie dumna, była załamana. Po przeliczeniu srebrników okazało się, że na wymianie straciłem 475 złotych. To tydzień pracy mamy. Jaki ja jestem głupi. Po co komuś takie dziecko? Rodzice bardzo długo ze mną rozmawiali, tata uczył mnie rozpoznawać pieniądze. Mocno się przytulaliśmy.
U dzieci z FASD zaobserwować można problemy z pamięcią bezpośrednią, trudności ze zrozumieniem i przewidywaniem konsekwencji postępowania. Brak im uogólniania, ulegają manipulacjom i wykorzystywaniu przez innych. Obecne są problemy z nawiązaniem i utrzymaniem przyjaźni.
Agata Cichoń-Chojnacka
No Comments